previous next
con-scĕlĕro , āvi, ātum, 1,
I.v. a., to stain or pollute with guilt, to dishonor, disgrace by wicked conduct; as verb finit. (rare; “not in Cic.): domum,Cat. 67, 24: “oculos videndo,Ov. M. 7, 35: “aures paternas,Liv. 40, 8, 19: “conscelerati contaminatique ab ludis,id. 2, 37, 9.—Hence, conscĕlĕrātus , a, um, P. a., wicked, depraved (very freq., esp. in Cicero's orations): “pirata,Cic. Verr. 2, 1, 35, § 90: “vultus,id. Clu. 10, 29: “mens,id. Cat. 2, 9, 19: “ea res ... captisque magis mentibus quam consceleratis similis visa,Liv. 8, 18, 11 Weissenb. ad loc.: “furor,Cic. Sull. 10, 29: “impetus,id. Cael. 6, 14: “voluntates,id. Sull. 9, 28: “exsectio linguae,id. Clu. 67, 191. —Sup.: “filii,Cic. Rosc. Am. 24, 67: “bellum,id. Cat. 3, 7, 16.—Subst.: conscĕlĕrātus , i, m., a wicked person, a villain: “in inpios et consceleratos poenae certissimae,Cic. Pis. 20, 46: “cum tuā consceleratorum ac perditorum manu,id. Dom. 3, 6.—Comp. and adv. not in use.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: